AboriginalLand

3 weken geleden nam ik vanuit Sydney het vliegtuig naar Alice Springs, het ‘grootste’ stadje in de Outback. In het stadje zelf was niet veel te beleven en al gauw bleek dat het er als klein blond meisje niet al te veilig was om alleen rond te lopen.. Na een aanvaring met de plaatselijke bevolking besloot ik dat ik er te Westers uitzag en het misschien maar beter was me in het hostel bezig te houden tot ik de volgende morgen werd opgepikt voor  mijn 10 daagse trip naar Darwin.
Om 6 uur in de ochtend kwam de bus mij en 21 andere ophalen voor onze eerste 3 daagse rond Ayers rock of Uluru (Aboriginal naam)..

Het werd een zware 3 daagse.. in de woestijn was het steevast rond de 50 graden en stonden we dus elke dag voor zonsopkomst om 4 uur op. Uiteindelijk was je hier dankbaar om want nadat de zon opkwam was het gewoon te heet om nog iets te doen.. Elke ochtend deden we een 3 tot 4 h trek in dit prachtig nationaal park.. we zagen de sunrise bij Ayers rock en de dag nadien bij het beklimmen van Kings Canyon.. Allemaal echt de moeite waard! Nadien was het altijd echter ver rijden in een bus waarvan de Airco aanvoelde als een haardroger, je moest minstens om het uur een liter water drinken om dehydratatie  (de 2e meest voorkomende doodsoorzaak in Australie) te voorkomen en een vliegennetje was een musthave als je niet continu met 100 vliegen op je gezicht wou zitten..

Om het avontuur compleet te maken sliepen we elke nacht onder de sterren omdat de tenten simpelweg te heet waren,.. het koelde een beetje af tijdens de nacht maar het bleef toch rond de 30 graden..

Ondanks het vele mogelijke ongedierte dat me de stuipen op het lijf joeg was het een prachtige ervaring.. We sliepen in swags, een soort van outdoor slaapzak op de grond en genoten van de ontelbare sterren boven ons.. Onvergetelijk!
Na 3 dagen namen we afscheid van de helft van onze groep, de meesten waren blij om het na 3 dagen in deze vermoeiende hitte voor bekeken te mogen houden maar 13 van ons hadden nog een 3000 km voor de boeg.

We kregen een nieuwe gids en begonnen aan onze doortocht naar Darwin. Buiten de prachtige ongerepte natuur was er niet veel te beleven.. om de 200 km een kleine populatie mensen die een lokale pub hadden of een kampeerplek. De enige weg naar Darwin, de Stuart Highway leek ontzettend lang te duren maar gelukkig hadden we een topgroep. De kampeerplaatsen waren steevast gezellig.. bbq op een zelf gesprokkeld vuurtje en  erna wegdoezelen onder de miljoenen sterren en nadien gewekt worden door de eerste zonnestralen.. Het was een heerlijke trip..

Elke kampeerplek had wel zijn eigen mini zoo en zo zagen we menig wildlife zoals een baby Joey, slangen, emus en elke cowboy had ook wel zijn eigen pet crocodile.. meestal een zoutwaterkrokodil die men tien jaar geleden blijkbaar nog in de winkel als huisdier kon kopen..  Gestoord als je het mij vraagt want beestjelief is zo n 5 meter lang en is erg gesteld op mensenvlees ;)
Na 3 dagen arriveerden we in Darwin waar we weer een nieuwe gids kregen die ons meenam naar Kakadu en Litchfield National park waar we weer een ontzettend mooie Canyon beklommen, zwommen in een paar prachtige watervallen en onze kano tocht moesten annuleren omdat er de avond voordien Salties (zoutwaterkrokodillen) in de rivier gesignaleerd waren..
 

Na deze superleuke en onvergetelijke reis door de Outback woestijn nam ik triest afscheid van mijn lieve reisgenoten en vertrok ik naar Darwin Airport voor mijn volgende trip naar de Westcoast!

Ik vloog naar Perth waar ik het paasweekend verbleef en op paasmaandag werd opgehaald door de volgende bus voor een 8 daagse langs de Westkust…

Deze tour was voor mij veel meer luxe dan wat ik de afgelopen tien dagen gewoon was. Het eten werd door de gids gemaakt en ik werd verwend door een bus met Echte Airco dit keer.. We sliepen maar 1 x onder de sterrenhemel en kregen voor de rest mooie motels om te verblijven..

De groep was een beetje meer verdeeld, mensen van alle leeftijden maar dat maakte het uiteindelijk ook wel boeiend.
De westkust is voor mij mooier dan de oostkust omdat er een pak minder toerisme is en de stranden gewoon veel mooier zijn.. we hielden halt bij ontelbare mooie plekjes zoals Shell beach, een strand bestaande uit allemaal kleine witte schelpjes, een natuurwonder als je het mij vraagt!

Ook stopten we in de Pinnacles dessert voor een prachtige zonsondergang en konden we dolfijnen spotten in Monkey Mia. Ik werd er als heel gelukkige uitgepikt om de dolfijnen eten te geven.. De dag nadien gingen we een Canyon bezoeken waar we konden abseilen en genieten van het prachtige uitzicht van Nature’s window..

Maar de meest onvergetelijke trip was de laatste dag in Exmouth waar we de mogelijkheid hadden met Whalesharks te zwemmen.. Ondanks dat dit een prijzig grapje was besloot ik het toch te doen omdat het erg seizoensgebonden is. Ook kan je het maar op 2 of 3 plaatsen ter wereld meemaken en het is niet altijd zeker dat ze in die periode naar het wateroppervlak komen.. Ik dacht dus het is nu of nooit en samen met 4 andere van de groep gingen we naar het Ningaloo reef voor de trip van ons leven..

We deden een aantal oefensessies want als het vliegtuig de walvis getraceerd had was het van snel te wezen.. de eerste keer was ik zo bang maar verbazend genoeg toen we langs de walvis zwommen verdween elke angst.. Het was wonderbaarlijk hoe zo een enorm dier zo rustig en elegant met ons meezwom zonder zich ook maar een beetje te storen aan ons gezelschap.. Ik kon mijn ogen niet geloven maar deze mastodont straalde een ongelofelijke rust en kalmte uit.. Het was een zware trip want je moest ferm zwemmen om het dier te kunnen bijhouden in open zee.. We hadden de mogelijkheid 5 x met een verschillende whaleshark te duiken en dit was ook wel genoeg.. de helft van de boot was al zeeziek na 3x en na 5x konden we allemaal geen pap meer zeggen..
Moe maar voldaan keerden we terug naar Exmouth om de volgende dag de reis naar Perth terug in te zetten. Vanuit Perth vloog ik weer terug naar Sydney waar de meisjes me kwamen ophalen voor mijn laatste 10 dagen in Stanwell Park!

Tot snel dus lieve vrienden,

Fie