Blue mountains

Vrijdagochtend 6h 45 vertrok mijn trein naar Sydney Central waar ik met Myrte had afgesproken.. Een meisje (het enige meisje) dat op mijn Gumtree advertentie gereageerd had.. Om half negen kwamen we elkaar tegen aan de ticket stand en het klikte vrijwel meteen..
Ze is een Biologie studente uit Amsterdam en doet haar laatste stage hier in Canberra..
Na een treinrit van 2h30 babbelen over onze avonturen tot hiertoe kwamen we aan in Katoomba waar we  dadelijk opzoek gingen naar ons hostel ‘the flying fox’ .. Na vijf minuutjes waren we al terplekke.. Het hostel zag er superleuk uit.. en het werd alleen maar beter toen de gastheer ons vertelde dat er nog een tweepersoonskamer over was die we konden gebruiken (ipv de 8persoons kamer die we geboekt hadden)
Wat een meevaller!! Nadat we onze rugzakken hadden gedropt in de kamer vertelde de man ons over de Wenthworth falls.. het was een lange weg naar beneden maar we konden zwemmen in de watervallen dus dat zag er erg aanlokkelijk uit… Hij gaf ons een kaartje mee en zo gingen we op pad... twee treinhaltes verder stapten we uit en begonnen we aan de Charles Darwin walk.. In het begin was het een vrij makkelijk begaanbaar wandelpad dat langs een stromend beekje liep midden in het groen maar het echte mooie uitzicht moest nog komen.. na een dik half uurtje stappen hoorden we het water steeds beter en beter en kwamen we uiteindelijk aan de top van de waterval met een prachtig uitzicht over de Blue mountains.. Adembenemend mooi!
Hier begon een lang wandelpad met heel wat trappen en steile ladders naar beneden.. het uitzicht ondertussen maakte het zeker de moeite waard..
Eenmaal beneden kwam onze beloning… een plonsje onderaan de waterval en een picknickske tijdens het opdrogen.. Heerlijk… Dat we helemaal alleen waren maakte het alleen nog maar idyllischer.. Er was blijkbaar niemand die helemaal tot beneden was afgedaald..
Toen we eenmaal opgedroogd en terug verzadigd waren gingen we weer op pad.. Het pad ging nu beneden door de bossen langs de grote canyon af..
Het werd ruwer en ruwer en op een gegeven moment was het helemaal niet meer duidelijk of we nu links of rechts of terug naar boven moesten.. na wat geaarzel gingen we toch maar over die rotsen klauteren door t water wat heel onlogisch leek en toen begon ik toch wel echt schrik te krijgen dat we verkeerd waren… we waren ook al 2 uur niemand meer tegengekomen en dat vond ik toch maar gek.. het was ondertussen 5 uur en ik wist dat het over anderhalf uurtje in het bos wel donker kon zijn.. na lichte paniek en dus stevig door ‘stappen’ kwamen we terug op een pad.. en uiteindelijk na een  uur kwam er toch weer een plaatje waarop stond dat we blijkbaar the zwaarste pad aan het doen waren.. ja dat verklaarde al veel.. dat was precies niet helemaal onze  bedoeling aangezien ik maar 1 drinkbus water bijhad..
Toen moest dus het ergste nog komen.. terug naar boven.. Trappen trappen en nog eens trappen… all the way back up the canyon.. Mijn god we zijn allebei een paar x gestorven  daar beneden..
Elkaar aanmoedigend en met af en toe een uithijg pauze kwamen we dan toch helemaal boven na een wandeling van ongeveer  6uur in totaal..
Toen we terug in het hostel kwamen hebben we nog snel gekookt en om 10 uur waren we allebei KO en zijn dus belachelijk vroeg als een blok in slaap gevallen..
 

De volgende ochtend besloten we maar iets minder zwaar te doen en ik had van Rebecca haar papa gehoord dat de Jenolan caves echt de moeite waren.. Een meisje in het hostel vertelde ons tijdens het ontbijt dat ze die gisteren bezocht had met de bus maar dat het vrij duur was.. ze had er 80 dollar voor betaald en de trip vertrok nota bene om 9h30..
De gratis pannenkoeken  die s ochtends op het menu stonden konden we toch niet laten gaan dus besloten we ernaar toe te liften in plaats van de bus te nemen.. De meneer van het Hostel vertelde ons ook dat hij er zeker van was dat we geen 30 seconden op een lift zouden moeten wachten..
Daar gingen we dan… en inderdaad na nog geen 2 minuten stopte er al een auto met 2 supervriendelijke vrouwtjes  en hun kleindochter Maddy op de achterbank.. ze namen ons mee naar hun huis omdat ze vonden dat we toch een bordje moesten hebben want anders zouden we nooit terplekke geraken! Ze maakte ons een bordje met ‘’Jenolan caves’’ op en zette ons op een goede liftspot terug af.. waar ze dan ook nog eens bleven wachten tot de volgende ons meenam om zeker te zijn dat we een goede lift hadden want we moesten voorzichtig zijn.. ze zei ‘’ no worries we’ll put a big bubble around you girlies and make sure you get a safe ride down to the caves’’ :D Supervriendelijk .. na menig bedank namen we afscheid en inderdaad nog weer geen 2 minuten later kwam onze volgende lift.. Een jongeman van onze leeftijd had net zijn vriendin afgezet aan het station en ging nu richting de grotten.. Aan de laatste afslag naar de grotten moesten we er weer uit maar nu waren we niet ver meer.. Na een paar mannen die stopten toch maar wijselijk te laten passeren werd onze volgende lift een vrouw en een hond die ergens naar een boerderij in de buurt moest.. het gesprek in de auto werd zo aangenaam dat ze besloot ons gewoon helemaal tot aan de grotten te rijden wat eigenlijk toch 30 km verder was dan ze moest gaan.. Alweer supervriendelijk dus..
Na aankomst in de grotten aten we onze lunch en boekten we de trip die er ons het leukste uitzag (40 dollar voor een wandeling van 2h met gids) Gelukkig hadden we dan toch al 40 dollar uitgespaard aan het vervoer :D..

De tour door de grotten was met een groep van 20 mensen en helemaal niet zwaar.. wel werkelijk prachtig om te zien.. grote rotsformaties in allerlei gekke vormen en gedaantes met de nodige uitleg over ontstaan en legendes van de gids erbij …
Na afloop van de trip herschreven we ons bordje en het duurde weer geen 2 minuten eer een van de gidsen ons oppikte na zijn shift.. We hadden heel veel geluk want de man woonde in Katoomba dus in anderhalf uurtje rijden met 1 lift waren we alweer thuis..
Na het koken en het uitgebreid eten met gratis chocolade van het hostel erbij was onze avond compleet en streken we neer in de chillruimte  die trouwens heel  erg gezellig was..
Een paar meisjes hadden het over de watervallen waar ook wij gisteren hadden gezwommen en vertelde dat ze er ‘leeches’ hadden opgedaan.. alletwee hadden ze een foto van een dikke vieze zwarte bloedzuiger op hun been.. ze vertelde er dan nog bij dat als je deze kreeg je gewoon moest wachten tot ze voldaan zijn en er weer afvallen want dat ze anders het bloed terug overgeven in je bloedbaan.. Er is blijkbaar een bepaalde techniek om ze eraf te krijgen maar ik was niet helemaal mee in het verhaal daar ik met grote ogen vol afgrijzing en ongeloof naar Myrte zat te staren.. We waren er precies gelukkig aan ontsnapt.. BAH!  Maar Myrthe zelf had nog een leukere anekdote over de grote zwartwit vogel die ik eigenlijk tot hiertoe als grote kraai/ekster aanzien had..
Op een dag ging ze met de fiets naar de supermarkt waar ze tot in de ondergrondse parkeergarage achtervolgd werd door het gestoorde beest die haar meermaals vanachter op de helm vloog om te pikken.. ze hield er gelukkig buiten een krasje in haar oor niks van over maar STEL U FF VOOR.. mijn mond viel open toen ze dit vertelde en ik vormde me terug een beeld van de hitchcock film BIRDS.. BAH man! Naar het schijnt zijn de beestjeslief erg territoriaal ingesteld en attackeren ze ook alles wat blinkt zoals Myrte’s fietshelm op dat moment!
Een ander meisje vertelde daarop dat ze een dode kakkerlak in haar bed hier in het hostel had gevonden afgelopen nacht .. en zo begonnen de verhalen over de Australische monsters waardoor ik nu wel zeker was dat ik geen oog meer ging dichtdoen..
Alsof dat allemaal niet erg genoeg was moesten we deze nacht helaas wel verhuizen naar de 8 persoons kamer waar het stinking hot in was.. 30 graden in een mixed dorm het is geen pretje dat kan ik wel zeggen… toen ik s nachts naar de wc ging en terug die kamer inkwam werd ik onwel van de geur.. maarja dat hebt ge als ge met die mannelijke stinkdieren samen in 1 kamer ligt.. ;)
 

Na een korte slapeloze nacht stonden we vroeg op voor another free breakfast.. en gingen we weer op pad naar de Katoomba falls en the 3 sisters.. een bekende rotsformatie uit de tijd van de aboriginals met een of andere legende over 3 versteende verliefde zusjes..
Toen we aankwamen bij het uitzichtpunt over de 3 sisters waren we een beetje teleurgesteld.. ik had ze veel groter verwacht en omdat dit toch niet voldeed besloten we weer een fixe wandeling te maken… Je kon namelijk tot helemaal bij de  oorsprong van de 3 sisters gaan via een ‘’Giant stairway’’ helemaal naar beneden.. Aan het begin van het trappen pad stond al aangegeven dat dit niet voor iedereen was weggelegd en dat het heel erg stijl naar beneden ging en dat je dus ook zeker geen last moest hebben van hoogtevrees…
Vol goeie moed na onze bewezen prestatie van vrijdag gingen we ervoor en opnieuw was het uitzicht al die moeite meer dan waard! Eenmaal beneden aan de neverending trappen besloten we te stoppen voor onze lunch.. onze overgebleven pasta van de avond ervoor was meer dan welkom want we hadden allebei alweer goed afgezien..
Kippekes als we waren natuurlijk allebei onze vork vergeten.. na heel wat geklungel met ons mes besloten we het dan toch maar zo sierlijk mogelijk snel met onze handen op te eten tot er 2 oudere mannen voorbij wandelden die de terechte opmerking maakten ‘’wow girls you are doing that in style’’ :D Achja we zaten nu toch in de bush dan maar helemaal op zn primitiefst he.. na heel wat gesmodder trokken we weer verder.. dit pad was veel makkelijker begaanbaar dan dat van vrijdag en had ook veel meer mensen die we tegenkwamen.. aan het einde van het lange bospad kreeg je de keuze.. of terug naar boven met een kabelbaan treintje of via “the furber steps” weer alll the way up! Mits het ritje nogal prijzig was en we nu toch al heel wat trappen overwonnen hadden  besloten we weer voor de trappen te gaan.. Heel snel hadden we spijt want hier kwamen we natuurlijk niemand meer tegen  (niemand was natuurlijk na zo n wandeling nog zo achterlijk om voor meer trappen te kiezen). Al snel voelden we hoe stijf onze benen waren van de dagen voordien en de slapeloze nacht.. na veel gezucht en gepuf kwamen we eindelijk bij een punt waar we weer een duikje konden nemen in de waterval.. eenmaal tot daar geklauterd zag de lucht er opeens heel donker uit.. Ja lap we waren nog maar aan onze bikini aan het denken of t begon te regenen en te onweren..
Kletsnat maar wel verfrist gingen we dan maar verder trappen maken.. Door het Katoomba national park en het plaatselijke regenwoud omhoog en omhoog en omhoog..
Na weer een ganse dag wandelen waren we weer boven.. lichtelijk gefrustreerd door alle mooi opgemaakte en uitgedoste mensen die probeerden een prachtfoto van hunzelf en het uitzicht te maken liepen wij kletsnat van het zweet en regen en met ne kop als een tomaat voorbij.. iedereen op het pad boven staarde ons echt zo aan van  ‘Wat hebben die in hemelsnaam aangevangen..  ‘Onze foto’s waren keer op keer ook weer niet voor publicatie vatbaar maar om jullie niet te sparen van het moment zal ik ze er toch opzetten ;)

Heel heel moe maar heel voldaan wandelden we terug naar het hostel voor een laatste doucheke.. Onderweg haalden we chinees uit voor ons laatste avondmaal op de trein..
Tijdens de rit terug naar huis waren we beiden stikop en  hadden we spierpijn in elk spiertje van de buik tot de schouders en rug om nog maar te zwijgen van onze benen.. na veel geklaag konden we er toch mee lachen en waren we best fier dat we dit met onze zo goed als Onbestaande conditie toch gedaan hadden :D
Met een lekkere portie chinees/ 2 natuurlijk (anders onbetaalbaar) palaverden we over het voorbije weekend en over de weekends die we hopelijk samen nog zullen doen..
Na 2 uurtjes op de trein nam ik in Sydney  triest afscheid van Myrte die nog een 4uur lange busrit terug naar Canberra tegemoet ging.. we spraken wel af dat het een snel weerzien zou worden en Ik prees mezelf gelukkig met mijn 1h treinritje back to Otfordbush…
Na een uurtje op de trein stond ik met mijn zaklamp in de hand weer klaar om gepakt en gezakt het enge bospad weer te trotseren..
Mn hart bonst telkens weer in mijn keel als ik het donkerste stuk nader en al voetenstampend probeer ik zoveel mogelijk lawaai te maken.. zwaar ademend kom ik in de laatste draai als het licht van mijn lampje plots 2 (naar mijn zin  veeel te grote) ogen voor mij doen oplichten.. Ik verstar en slaak natuurlijk een gilletje dat ze tot in Sydney  konden horen.. Het beest in de struik verschrok waarschijnlijk nog veel harder als ikzelf en sprong op het pad.. toen pas zag ik dat het een of ander buideldier was maar in de hitte van het moment zette ik het met menne backpack en toch maar op een loopje.. Toen ik thuiskwam vroegen ze of ik het was die  net zo geschreeuwd had en lachten ze me natuurlijk weer hartelijk uit na mijn eerste aanvaring met een possum..
Na dit superleuke maar ook overweldigende avontuur was ik toch ook blij weer ‘thuis’ te zijn

Liefs Fieke X