Het leven zoals het is: Down under

Lieve lezers,

Hier ben ik alweer met het volgende nieuws vanuit Down under ..
Dinsdagavond had ik reeds genoeg van de werkweek en vroeg ik of Rebecca en Yvette geen leuke dingen meer wisten in de buurt om me te laten zien.. hun voorstel was de Glowwormtunnel  hier een dorpje verderop.. zowat het enige wat je hier moet gezien hebben..
 Het is een oude treintunnel waar al jaren geen trein meer doorkomt maar waarvan de volledige binnenkant vol gloeiwormpjes zit en dit geeft s avonds naar het schijnt dus een prachtig zicht!
Na een half uurtje oefenen met de sluitertijd van mijn camera stond ik met statief in de aanslag klaar voor dit miniavontuurtje..
Rebecca en Yvette + hun couchsurfer van Hawaï pikte me op met hun Tufke  (JA nog erger dan mijne Vento.. het bestaat!)
De weg naar ginds was al gieren van het lachen.. aangezien het hier redelijk bergachtig is en het auto’ke blijkbaar niet gewoon was vier mensen te laden schuurde onze bumper bij elke hobbel stevig over de grond.. Yvette die aan het stuur zat vond het supergrappig daar ik me eerder zorgen zou maken.. ‘hihihi Oops Thats you Fatty’s in the back’ zei ze dan :D..
Enfin na menig slag en stoot waren we er.. Yvette en Rebecca hadden allebei rubberbotten aan en ik kreeg een vermoeden dat het al goed was dat ik niet men beste kleren had aangedaan..
“Owww shit we forgot the torch!!” Zei Rebecca .. Gelukkig draag ik mijn zaklamp OVERAL EN ALTIJD bij me sinds die ene angstaanjagende wandeling  door het bos, terug van het station in het donke…r Ja toen heb ik mn lesje wel geleerd.. ik ga nergens meer zonder aangezien ik het toen bijna in mijn broek gedaan had..

Alé we hadden dan toch tenminste 1 lampje voor ons vier :D .. het bospad begon al met een afzetting en een plaat ‘Keep out’ die we lustig negeerden.. al gauw werd duidelijk waarom die er stond..
Het hele pad of treinspoor lag vol omgevallen bomen en takken.. brokstukken en grote plassen modder.. het plan was dus om op de rails te lopen wat een hele evenwichtsoefening is in het donker als het nat is plus als je een camera van 1000 euro rond je nek hebt inclusief  een groot statief in uw handen :D.. ja lap ik had al spijt dat ik mn camera mee had want het werd vrij snel duidelijk dat ik zeker en vast op men gezicht ging gaan..
Na even aarzelen of we wel verder zouden gaan zeiden Rebecca en Yvette.. “sure It’s so wonderful to see.. that’s just from a storm or something”.. Dus elkaar ondersteunend gingen we verder maar algauw verloor ieder zijn evenwicht.. Yvette viel eerst van het spoor maar gelukkig had ze die rubberlaarzen aan want ze stond tot boven haar enkels in de modder.. De zaklamp werd naar voor doorgegeven tot de 1ste een stevig plekje had, dan kon die het pad voor de volgende verlichten plus deze ondersteunen en daarna de zaklamp doorgeven … dat was het plan maar al gauw schoof ook Rebecca uit en die trok natuurlijk die kerel achter haar mee (naam vergeten) …na eens goed te lachen probeerde ik beter te doen .. ik gaf mijn camera door naar voor omdat ik t toch niet betrouwde.. en tuurlijk klungel der klungels als ik ben schoof ik niet gewoon uit zodat ik ook met mijn voeten in het water belandde maar viel ik letterlijk languit op mijn gat.. kletsnat..
daar zat ik dan in de modder onder de spotlight van mijn zaklamp terwijl iedereen plat lach van het lachen ging..  achja..beurt om beurt..
Enfin nu konden we allemaal gewoon doorwandelen we waren nu toch al nat… :D na nog ongeveer 10 minuten klauteren en sukkelen zagen we de tunnel in de verte maar helaas zagen we ook dat de omgevallen bomen en brokstukken de volledige weg naar daar versperde en ook de ingang was nauwelijks zichtbaar…
Daar stonden we dan een beetje beteuterd.. te schijnen in de verte .. twijfelend want we waren al zo ver gekomen .. het zou echt stom zijn nu niet door te gaan.. maar door al dat gelach en geploeter besefte ik ineens dat we maar door de struiken aan het klauteren waren en ik eigenlijk geen idee had van wat ik allemaal vast had gehad in het donker.. toen besloeg de angst me en vroeg ik of hier eigenlijk geen funnelweb spinnen zouden zitten??..
 Gelukkig verkiezen die eerder droge aarde dus Rebecca zei “no probably no funnelwebs.. more likely watersnakes.. “ze maakte een grapje maar toen beseften we plots alle vier dat het toch niet zo een goed idee was daar tot onze knieën in t water ondertussen door te blijven gaan..
 dus maakten we dan toch maar rechtsomkeer..
Na een half uurtje was ik dus al terug thuis met 1 mislukte foto van een paar gloeiwormpjes onderweg.. en witte sneakers die nu volledig bruin zijn …
Helaas een mislukt avontuur maar toch goed gelachen!

Woensdag was een gewone lange werkdag en donderdag heb ik eindelijk de praktische dingen geregeld zoals een bankkaart, ziekteverzekering etc.. Donderdag avond had Rebecca me uitgenodigd voor een of ander Free dinner waar ik natuurlijk geen nee op zei (Ik ben hier gelukkig niet de enige die op men geld moet letten) :D Samen met hun broer Lockland pikten de meisjes me weer op met hun Tufke en reden we naar Thirroul.. een dorpje aan het strand.. in de auto vertelde Rebecca dat het gratis eten verbonden was aan een seminarie over slapen maar dat we vast en zeker na het eten daar wel konden wegglippen.. Toen we terplekke aankwamen liepen we een zaal binnen waar een groep oudere mensen zat.. we gingen terug buiten tot iemand ons erop wees dat we toch wel degelijk daar moesten zijn.. ietwat onhandig gingen we de zaal terug binnen.. we waren duidelijk te laat en het seminarie was al bezig.. in tegenstelling tot een aula die we verwacht hadden waren het 8 tafeltjes in een U vorm gerangschikt met 1 gastheer/spreker in het midden..
Terwijl iedereen ons aanstaarde met een blik van ‘ tuurlijk die komen enkel voor het gratis eten’ gingen we wat ongemakkelijk zitten.. we kregen een naamkaartje en het seminarie ging verder.. Bleek het een verkoop te zijn van Wenaflex .. een zogenaamd wonder slaap systeem… na 5 minuutjes begonnen ze supergoed uitziende steaks uit te delen met frietjes en salade.. we keken elkaar verlekkerd aan maar toen ze bij onze tafel aankwamen kregen wij onnozele fish and chips omdat we te laat waren en ze dus maar zoveel steaks hadden uitgelegd.. wat een tegenvaller ( maar oké dat  verdienden we wel  want we kwamen inderdaad niet voor de lezing) en er was natuurlijk geen ontsnappen aan …
Uiteindelijk was het nog vrij interessant en waren wij snotneuzen nog de interactiefste van de groep.. toen de man begon over welke wonderen het allemaal deed voor de wervelkolom en op welke manier stelde ik  als kine zijnde maar een paar logische vragen waar hij eigenlijk geen verklaring voor had.. hij werd ietwat ongemakkelijk en opslag veel vriendelijker naar ons toe..
We kregen tijdens de pauze ook nog een boek of beddengoed was spul cadeau en een gift voucher van 30 dollar.. Toen iedereen het bed eens had uitgeprobeerd na het seminarie van toch wel 3 uur :D was het verkooppunt aangebroken.. dit was onze ‘cue to go’.. en een beetje beschaamd maar toch met opgeheven hoofd verlieten we de zaal.. foeifoei wat een idee ook .. maar wederom goed gelachen..

Vrijdag was overdag een extra werkdag maar s avonds hadden Louise en Curt me uitgenodigd voor ‘dinner’ Daar Curt Amerikaans is viert het gezin elk jaar Thanksgiving…
Elk jaar komen er verschillende ‘jongvolwassenen’ werken in het hangliding bedrijf van Curt in de zomerperiode omdat het zo druk is dan’ Ze wonen dan in Curt en Louise’s strandhuis een paar dorpen verderop.. Om iedereen aan elkaar voor te stellen en als blijk van Welkom hadden we dus allemaal samen een Thanksgiving  dinner..  Naast het Wilmot gezin (De mama en papa van Louise waaronder Chris Wilmott de man die mij van het hiking-katastroofje naar Bald Hill terug thuis bracht) en de 2 kindjes Wiley en Gala) waren ook Rebecca en Yvette ikzelf en Lucie en Loftie uitgenodigd..
Na verloop van tijd stroomde  ook iedereen van de handgliding-crew ook binnen waaronder Steffen van Denemarken, Jonas van Nieuw Zeeland, Woofie van Duitsland en diens vriend van Zweden
Met deze leuke multiculturele groep jongeren mocht ik na het maken van Sangria en echte Amerikaanse Margarita’s aan tafel.. Wie had dat gedacht een echt Thanksgiving dinner en dat in Australië..
Het was fantastisch met alles erop en eraan.. 2 gigantische kalkoenen, sweet mashed potatoas, pumpkin, marshmallows en meer van die typische specialiteiten.. Alles was overheerlijk en iedereen was goedgeluimd.. heel gezellig.. na afloop van het eten keken we allemaal samen op Australische wijze met projector en doek in de tuin naar de Nieuw Zeelandse (trouwens supergrappige ) film ‘Boy’ Met zen allen streken we neer in de tuin onder de maan en de sterren en onder heel wat slaapzakken en dekens voor een avondje puur plezier.. met natuurlijk het nodige typische dessert erbij.. allemaal een kom ijs en stukjes pumpkinpie en pumpkin-chocolate pie..
Onbeschrijfelijke avond.. en na afloop moest ik gewoon over het hek klimmen om terug thuis te zijn..

Zaterdag was de grote dag voor Gaetane en Andrew daar ze de’ ‘otford community garden party ‘ organiseerden.. mijn taak was natuurlijk Anaïs entertainen terwijl zij de community garden feestklaar maakten en decoreerden… Het weer was prachtig en om 2 uur stroomden de eerste gezinnen toe.. het werd een groot succes.. met een paar lokale bandjes en de french crepes stand had iedereen het er naar zijn zin.. ik liep er wat verloren bij tussen al die families maar iedereen is altijd even  curieus naar wie ik ben en ze doen altijd allemaal hun best om een praatje te slaan… niet mijn ideale zaterdag omdat er niet echt mensen van mijn leeftijd aanwezig waren maar het was een drukke dag die dan ook snel voorbij ging.. Om 9 uur s avonds begon ik het wel beu te worden en zocht naar een excuus om naar huis te gaan… Anais lag toch al even te slapen dus zou niet meer veel entertainement nodig hebben.. Toen kreeg ik een onverwacht smsje van Lynden, de eigenares van het cafe’tje in Stanwell park waar ik mijn cv al een aantal weken geleden had binnengebracht..
Ze vroeg of ik zin had om zondag te werken want dat ze echt handen te kort hadden.. Yes Dat was mijn excuus om te gaan slapen..
De volgende zondagochtend nam ik om half 8 de trein naar het volgende dorpje voor mijn eerste werkdag bij ‘’16 feet’’ Een beetje zenuwachtig omdat ik gezegd had dat ik hopen ervaring had (geen enkele) kwam ik aan bij de koffie en ontbijtbar.. De 2 andere meisjes (de eigenares en 1 ander meisje van 26 waren erg vriendelijk) rap doorliepen we de routine en daar waren de eerste klanten al.. Het was voor mij in het begin erg hectisch en niet evident daar ik niks van het menu en specialiteiten bord kende of nog maar ooit gehoord had… ik nam de prijslijst dus langs mij terwijl de mensen bestelden en probeerde  aan hun Aussie accent uit te kunnen ( Dat heb je natuurlijk als je lokaal gaat werken) ook de betaling was voor mij niet evident met hun gekke munten allemaal.. maar het moest allemaal snel gaan.. ik nam bestellingen op en nam de betalingen aan ondertussen maakte Jennice de koffies klaar en Lynden het eten .. als deze klaar waren bracht ik ze naar buiten en ondertussen gewoon afruimen waar nodig en afwas in en uitladen tegen de vleet.. Typisch horeca werk maar het leuke eraan was dat het allemaal echte locals waren.. heel vriendelijk en geduldig niet zoals in Belgie.. Eerder content met alles.. ook al was het niet wat ze besteld hadden.. de meeste mensen kwamen dan ook voor ze naar het strand gingen of kwamen even terug van het strand voor een lunch.. Het is ook een Take away cafe dus het was niet enkel een ochtend en lunch rush maar een nonstop rush de hele dag door .. ik heb geen seconde gezeten of stilgestaan niet eens voor te eten.. het was gewoon te druk en te warm (natuurlijk als Sofieke werken moet en niet buiten kan besluit de thermometer eens 36° aan te geven).. Iedereen besloot dus  die dag naar het strand te gaan en onderweg te stoppen bij 16 feet J  Na 9 uur non stop werken gingen de deuren uiteindelijk toe.. alles nog opkuisen en afwassen en klaar was kees.. Stikkapot verliet ik het cafe maar de dag was zooo snel voorbij gegaan met die drukte.. en ik had maar liefst 160 dollar cash n hand gekregen wat meer is dan ik hier op 3 dagen van 12 uur verdien.. J niet slecht dus.. ik hoop dat het nog vaker zo druk worden zal en dat ik nog eens af en toe zo een zondagje kan doen om mijn tripjes te financieren..
Het is nodig want de eerste 900 dollar zijn trouwens al uitgegeven aan een recent geboekt tripje naar de Great Ocean Road en Melbourne City in het zuiden waar ik over de kerstperiode 10 dagen verblijven zal.. ik was eerst van plan te wachten tot we met meer waren om dit te boeken maar heb het nu toch alleen gedaan omdat de hostels en trips overvol aan het geraken waren daar het voor de Down unders ook kerstvakantie is en iedereen dus on holiday wil.. .
Komend weekend heb ik een weekendje naar de Blue Mountains op het programma staan met De Belgische  Myrthe die gereageerd had op mijn advertentie van Gum Tree.. we hebben vrijdagochtend in Sydney central station afgesproken voor een driedaagse naar de bergen… Ik hoop dat het weer even goed zal zijn als dit weekend en breng jullie dus pas volgende week een nieuw verslag van het eerste echte tripje buiten Sydney en omstreken :)

Lieve groetjes….

Fie’ke